Čovek sa velikim Č
Morao sam juče da odem na Topčidersko groblje. I sneg je, izgleda, pao da bi sve bilo kako treba. Crno, belo! Da ispratimo čoveka, “koji se piše sa velikim Č”, kako je na vest o njegovoj smrti objavio jedan istinski zvezdaš, doktor Miroljub Stojković.
Momčilo Vukotić (1950-2021), rođeni Beograđanin, odrastao u Rakovici, u podnožju one strane Topčiderskog brda što od Konaka i česme vodi do Topčiderske zvezde, stasao i čitav život uklesao u stadion na padini prema Autokomandi. Sahranjen u porodičnoj grobnici, na mestu sa koga pogled natkriljuju četiri stuba za reflektore, pod kojima je odigrao više stotina utakmica u crno-belom dresu.
“Imao je Partizan i boljih igrača od Moce (mada ne mnogo!), a od pre neku godinu nije više ni rekorder po broju nastupa za klub. Ali, kad se saberu fudbalsko znanje i učinak na terenu, dužina trajanja karijere i vernost klubu, za nas simbol FK Partizan može biti samo jedan – Momčilo Moca Vukotić”, prepisujem sa “Partizanopedije”, fan-sajta posvećenog statistici i istoriji crno-belih.
Po onoj Duška Radovića “za druge se navija”, Partizan volim od kad znam za sebe. Na Stadion JNA sam redovno odlazio pune tri decenije. Počeo sam kao srednjoškolac, pa se to nekako poklopilo sa istorijskim Partizanovim pohodom do finala Kupa evropskih šampiona 1965/66. Kad su potom naišle sušne sezone moj drugar iz Građevinske tehničke Milan Matić nas je tešio da se strpimo dok u prvi tim ne uđe momak iz njegove osnovne škole (“Nikola Tesla” u Rakovici), za koga je tvrdio da će postati prava igračina.
U junu 1968. Mata i ja smo maturirali, a tadašnji trener Partizana Stjepan Bobek je prvi put izveo na teren Momčila Vukotića (30. juna 1968. u Zrenjaninu, protiv Proletera, bilo 1:0 za domaćine). Sudbina je tako htela da po mnogima najbolji Partizanov igrač svih vremena pruži prvu priliku budućem simbolu kluba, za koga je i juče na ispraćaju rečeno da je “jedina prava legenda crno-belih”.
Za razliku od komšija, Partizan nikad nije znao šta će sa svojim legendama. Oni su stadion nazvali po Rajku Mitiću, a u Humskoj su podlegli uverenju da “nije zgodno” da na taj način sačuvaju uspomenu na Stjepana Bobeka. “Poslovođa” čuvenih Partizanovih “beba” Vladica Kovačević ipak nije bio harizmatičan poput Dragoslava Šekularca, a najveći deo Mocine karijere se poklapa sa vladavinom ovdašnjeg najboljeg igrača svih vremena Dragana Džajića. Zvezda je za nezaborav sačuvala i Pižona Petrovića i Piksija Stojkovića, Partizanu je ostao rekorder Sale Ilić… Mnogo za statistiku, malo za legendu.
Možda i zbog toga ne treba žuriti sa predlozima da se stadion nazove po Moci Vukotiću. Bio je igračina koga su voleli i cenili, ali on nikad i nikog nije potcenjivao, niti sebe doživljavao većim od drugih ili iznad Partizana.
Baš kako je napisao moj prijatelj Mice: “Gospodin, ali pravi, ne umišljeni. Beograđanin koji nije osećao potrebu da osvaja svoj Beograd. Legenda, ali istinska, koji, da se pita, ne bi ni poželeo niti voleo da se stadion JNA nazove njegovom imenom. I to ne zato što on to ne zaslužuje, već zbog svega ko je i kakav je čitavog života bio. On!”
* Ovo je nešto šira verzija komentara objavljenog u novinama “NOVA”
Written by : Ivan Mrdjen
Rođen 2. oktobra 1949. godine u Vršcu. Osnovnu školu na Čukarici završio 1964. kao najbolji đak u nekadašnjoj Jugoslaviji. Profesionalnu novinarsku karijeru započeo 1973. kao pripravnik u „Večernjim novostima“. Najduže se zadržao u dnevnom listu “Blic”, čiji je stalni član uređivačkog kolegijuma od 2000. godine. Prvo kao urednik „Blica nedelje“, a potom i kao urednik Beogradske rubrike. Krajem 2010. postavljen za Noćnog urednika u Integrisanoj redakciji “Ringier&Axel Springer” (“Blic”, “Blic nedelje”, “24 sata” i “Blic online”). Sa te pozicije je otišao u penziju 3. oktobra 2014. godine. Dobitnik je Nagrade grada Beograda za novinarstvo za 2012. godinu.
