Arsa i Raša
Prošle godine, 28. oktobra, u staračkom domu u Zrenjaninu, izmučen bolovima gotovo da je odahnuo moj prijatelj Slobodan Arsić (1947-2021). Sahranjen je na groblju u selu Vojvoda Stepa, rodnom mestu njegovog oca Milorada, u istoriji jugoslovenskog rvanja upisanog kao prvog osvajača medalje na velikim takmičenjima (1955, Svetsko prvenstvo, Karlsrue, bronza).
Arsu, Bobana, Pakija… posećivao sam u poslednjim mesecima njegovog života, kad sam tu “štafetu” preuzeo od našeg drugara Vjekoslava Nanevića (1951-2021), jednog od 17.209 žrtava “najsmešnijeg virusa”, kako su u ovoj državi nazivali koronu kad im je trebalo.
Na dan Arsinog nedočekanog 74. rođendana (17. novembra) objavio sam “neposlato pismo” njegovoj ćerki Mirni i sinu Urošu, koje su godinama majka i baba pričama o nasilničkom karakteru njihovog oca držali daleko od njega. A onda je on, više svojeglav nego gord, izbegavao i svaku pomisao da ga rođena deca vide bespomoćnog, u kolicima, bez jedne noge, bez sredstava za pristojniji život…
A u nedelju 30. oktobra, već po običaju, na Topčiderskom groblju, uz njegove sinove Aleksandra i Uroša, odaćemo poštu Ratomiru Raši Laziću (1944-2016). Direktor NIŠRO “Jež” kad su izdanja ove kuće imala tiraže koje na ovim prostorima niko nikad nije uspeo da dostigne, novinar u duši, sportski radnik iz ljubavi, još ga pamte i kao sekretara Košarkaškog saveza Beograda i po emisiji “Šaputanje sa Rašom”, koju je kao penzioner godinama uređivao i vodio na Radio Barajevu… Jednom rečju, legenda.
Portugalski nobelovac Žoze Saramago pisao je da smrt može biti gospodstvena, jer “takvom smrću čovek ne gubi ništa osim života”. Sve što ostaje, pa i sećanje porodice i prijatelja, sam je stvorio ako je živeo na taj način, otmeno, plemenito, gospodstveno…
* * *
Na slici sa venčanja Branka Arbutine (prvi sleva), 23. decembra 1973. godine, Slobodan Arsić je ubedljivo najviši. Tu su još i Slobodan Milošević (sa naočarima), ispred njega je Dragan Jovanović, a iza Vjekoslav Nanević. Krajnje desno je Miodrag Vasić… Pola veka kasnije, pretekao je samo autor ovog teksta (momak sa stisnutom pesnicom).
* * *
Na slici sa proslave rođenja Relje, unuka Raše Lazića, 17. septembra 2014. godine, uz ponosnog dedu (u beloj košulji) su, sleva na desno, autor ovog teksta, Dušan Vujanić, Zoran Nikolić i Velebit Vejinović. U stolici je gospođa Mirjana Mrđen.
Written by : Ivan Mrdjen
Rođen 2. oktobra 1949. godine u Vršcu. Osnovnu školu na Čukarici završio 1964. kao najbolji đak u nekadašnjoj Jugoslaviji. Profesionalnu novinarsku karijeru započeo 1973. kao pripravnik u „Večernjim novostima“. Najduže se zadržao u dnevnom listu “Blic”, čiji je stalni član uređivačkog kolegijuma od 2000. godine. Prvo kao urednik „Blica nedelje“, a potom i kao urednik Beogradske rubrike. Krajem 2010. postavljen za Noćnog urednika u Integrisanoj redakciji “Ringier&Axel Springer” (“Blic”, “Blic nedelje”, “24 sata” i “Blic online”). Sa te pozicije je otišao u penziju 3. oktobra 2014. godine. Dobitnik je Nagrade grada Beograda za novinarstvo za 2012. godinu.
