Smrt fašizmu
Prekosutra će se navršiti dve decenije od kako je Đinđićeva vlada ukinula praznovanje Sedmog jula. Tako je prvi demokratski izabran premijer u novijoj istoriji samo udario pečat na ono što je uradio onog dana kad je ozvaničen kao prvi demokratski izabran gradonačelnik Beograda u novijoj istoriji, organizujući skidanje petokrake sa Starog dvora.
Ma kako delovala simbolički, ta dva poteza su označavala “težnju Zorana Đinđića ka suštinskim promenama – okrenuti leđa prošlosti, a lice budućnosti”, kako je pisala Latinka Perović: “Uspostavljanje odnosa prema deceniji ratova u kojima je nestala jugoslovenska država, posle velikih ljudskih gubitaka i stradanja civila, materijhalnih razaranja i maniluplacije koja je je uništila sve kriterije – za Zorana Đinđića je bilo ravno uspostavljanju granice od koje treba da počne budućnost.”
Dan ustanka naroda Srbije slavljen je u znak sećanja na današnji dan pre tačno 80 godina, kad je u Beloj Crkvi kod Krupnja na Ivandanjskom vašaru Žikica Jovanović “Španac” iz pištolja usmrtio narednika Bogdana Lončara i kaplara Milenka Brakovića, žandarme iz obliženjeg sela Zavlaka. Jedna od glavnih primedbi antikomunistički nastrojenog sveta bila je da tog dana nije počela organizovana borba protiv fašizma, nego je, već po tradiciji, “Srbin pucao na Srbina”.
Kao demokrata i evropejac, čovek koji će dve godine kasnije i sam stradati od “srpske ruke”, nije mogao da ima ništa protiv antifašističke borbe, pa ni protiv njenih najvažnijih datuma i simbola. Đinđić je mnogo bolje od svih salonskih intelektualaca, shvatao da je Srbija, u stvari, raskrstila sa sopstvenim antifašizmom u vreme “događanja naroda”, kad je poklič Stjepana Steve Filipovića (ispod vešala u Valjevu, 22 maja 1942.) zamenila parolom “Smrt fašizmu, Slobodan narodu!”
Kad na sceni imate obožavanog vođu (tada Slobodana Miloševića), prokuženu i ozloglašenu opoziciju i mase zaluđene besomučnom propagandom, kad sve druge smatrate neprijateljima i pretite “oružanim bitkama”, borba protiv fašizma postaje unutrašnje političko pitanje. A ona traje i danas!
Written by : Ivan Mrdjen
Rođen 2. oktobra 1949. godine u Vršcu. Osnovnu školu na Čukarici završio 1964. kao najbolji đak u nekadašnjoj Jugoslaviji. Profesionalnu novinarsku karijeru započeo 1973. kao pripravnik u „Večernjim novostima“. Najduže se zadržao u dnevnom listu “Blic”, čiji je stalni član uređivačkog kolegijuma od 2000. godine. Prvo kao urednik „Blica nedelje“, a potom i kao urednik Beogradske rubrike. Krajem 2010. postavljen za Noćnog urednika u Integrisanoj redakciji “Ringier&Axel Springer” (“Blic”, “Blic nedelje”, “24 sata” i “Blic online”). Sa te pozicije je otišao u penziju 3. oktobra 2014. godine. Dobitnik je Nagrade grada Beograda za novinarstvo za 2012. godinu.
